"Weghorst werd door Willemsen benaderd als een filosofisch vraagstuk"

"Mijn groeiende bewondering voor Maas Willemsen, de Heerenveen-verdediger die dit weekend zo hard op het doel van Ajax schoot dat Pasveer, de bal als een 40+-kaas uit zijn handen liet vallen, waarna Heerenveen gelijk maakte", opent Frank Heinen bij Voetbal International. "De naam Maas Willemsen las ik deze zomer voor het eerst in een stuk van Geert-Jan Jakobs, waarin sprake was van een nieuwe aankoop van Heerenveen, een jongen die filosofie studeerde aan de Radboud Universiteit en van de Passies van Bach hield."

"Destijds leek die hele Maas Willemsen me een beetje een sprookjesfiguur. Heerenveen-voorstoppers zijn immers meestal geen (geschoolde) filosofen", zegt hij. "Tieme Klompe, Johan Hansma, Petter Hansson; ze verschijnen koppend en briesend in je herinnering, nuchter tot ver achter de komma. Misschien dat er ooit bij toeval een Gertjan Verbeek of een Erik Edman Ik pomp dus ik blêd heeft gezegd, maar daar houdt het qua cartesiaanse ideeënleer wel mee op."

"Tot nu Maas Willemsen, die dus wel degelijk bestaat: ik heb hem inmiddels een aantal keer zien spelen, recent werd hij geïnterviewd door Trouw, (waarin hij achteloos De vrolijke wetenschap (1882) van Nietzsche erbij haalde om een voetbalinhoudelijk punt te verduidelijken) en zaterdag stond hij voor de NOS-camera om zijn duels met Wout Weghorst te duiden", zegt hij.

"Weghorst, de man die ik Michel van Egmond laatst hoorde omschrijven als een moderne kunstinstallatie (‘iedereen ziet er wat anders in’) werd door Maas Willemsen benaderd als een filosofisch vraagstuk, een ethisch dilemma waarop geen eenduidig antwoord mogelijk is, maar waartoe iedereen zich op de een of andere manier moet zien te verhouden", vervolgt hij. "Dat deed Willemsen uitstekend. En, opvallender nog: hij had ervan genoten."

"Over vijf jaar, las ik, wil Maas Willemsen in de Premier League spelen. Dat heeft hij in zijn boekje met doelen genoteerd", weet Heinen. "Vermoedelijk gaat het ’m lukken, en zo niet: dan zal hij troost vinden bij zijn favoriete denker Michael Sandel, de man achter de tirannie van de verdienste, de ontmanteling van het waanidee dat winnaars en verliezers beiden geloven dat ze helemaal zelf verantwoordelijk zijn voor hun falen of succes."

"En mocht het t.z.t. tot een filosofisch dilemma komen, dan raad ik hem de club aan die zonder twijfel Nietzsches lievelingsclub zou zijn geweest: Arsenal", grapt Heinen. "Dat althans staat, denk ik, in hoofdstuk 3 van Soccer and Philosophy. Maas mag het van me lenen."