Van Persie openhartig: "Moest leren wat buiten mijn comfortzone lag"

Wat was er zo lastig? "Om alles structuur te geven. Om terug te keren naar de schoolbanken. Bijeenkomsten van negen uur ’s ochtends tot zeven uur ’s avonds. Stampen, opdrachten op tijd inleveren", opent Van Persie bij De Volkskrant. 

"Ik ben overigens een ex-voetballer die helemaal pro cursus is. Ik had geen theoretische basis, geen ervaring met structuren. Op het veld ging het me makkelijk af", is hij eerlijk. "Andere cursisten hadden moeite met training geven, in omgang met spelers. Dat was appeltje-eitje voor mij. Ik moest leren wat buiten mijn comfortzone lag."

"Ik had geluk met een tegenpool als docent, Peter van Dort. Hij was van de structuur en de regels. Hoe je een training opbouwt en beschrijft, hoe je informatie terugkoppelt naar spelers", vervolgt van Persie. "Ik deed veel op gevoel, Van Dort leerde me het grote plaatje zien. Constant die vraag stellen: wat is je doel? Waarom? Ook docent Gert Aandewiel is belangrijk voor me geweest."

"Op een gegeven moment liep mijn hoofd een beetje over – opdracht na opdracht. Ik sprak met mijn dochter, want zij zat ook in zo’n fase, met paardrijden", herinnert van Persie zich. "Ik gaf haar tips en dacht: precies wat ik tegen haar zeg, moet ik zelf ook doen."

"Er stond soms een dik kruis door een opdracht waarmee ik weken bezig was geweest. Onvoldoende. Op een goede manier word je dan met beide beentjes op de grond gezet. Het moet beter, meer de diepte in. Hup, weer een week bezig, weer onvoldoende. Dat was heel confronterend, maar op een prettige manier overigens", besluit hij.