COLUMN | O, die heerlijke voetbalroes

O, die heerlijke voetbalroes. Nooit gedacht dat een televisiewedstrijd in een leeg stadion daar ook voor kon zorgen.

De adrenalinekick, elkaar op Twitter digitaal in de armen vallen, Gerald Sibon die aankondigt beschikbaar te zijn voor het nemen van een penalty in De Kuip, de even schitterende als pijnlijke teamfeestfoto voor de lege Noordtribune, de sportieve berichtjes van bevriende Feyenoorders die meestal iets soortgelijks van mij krijgen.

Al die onvergetelijke Heerenveen-momenten die in willekeurige volgorde door het hoofd blijven flitsen, van Levski-thuis tot de gewonnen bekerfinale, en het gevoel van toen weer enigszins kunnen oproepen, herbeleven misschien zelfs wel, omdat het zo diep zit.

Het terugkijken van de beelden van die krankzinnige slotfase, één keer, twee keer, drie keer, nou vooruit, een vierde keer, en het dan gewoon weer zien gebeuren. Steeds weer nieuwe dingen ontdekken, maar het toch niet kunnen begrijpen, en nog altijd niet kunnen geloven. Bovenin beeld staat het telkens weer 1-3 na 80 minuten en 30 seconden.

De moeizame omschakeling de volgende ochtend, in een vergadering met collega’s, van wie de meesten het niet begrijpen, omdat zij de vorige avond in alle gezapigheid naar Op1 hebben gekeken, of een plaat hebben gedraaid, de clubloze arme stakkers op wie ik regelmatig jaloers ben, maar die nu niet weten wat zij missen.

De illusie dat het allemaal ineens weer zo is als in de mooiste tijden, dat we al dertien jaar niet meer thuis van Ajax hebben gewonnen, dus dat het nu in de halve finale van de beker gaat gebeuren, omdat we toen Gerald Sibon hadden en nu Lasse Schöne, en dat we daardoor zomaar weer Europees voetbal gaan halen, met een uit- en thuiswedstrijd tegen Liverpool, omdat in het voetbal nu eenmaal niets zo vreemd is als de werkelijkheid.

Het besef hoe hard de club dit nodig heeft, dat het weer leeft en bruist, dat de thuisblijvers die wij tijdelijk allemaal zijn niet alleen de gezelligheid, de sfeer en het sociale gebeuren missen, maar het bijna onverdraaglijk vinden om op zulke historische momenten niet in het stadion te zijn.

Het gelukzalige momentje van het verlengen van de seizoenkaart, op de eerste de beste dag dat het weer kan, om eindelijk weer eens geld aan Heerenveen uit te kunnen geven, als uiting van clubliefde, en de bevestiging dat wij er nog zijn.

De fraaie beelden van de supporters bij de laatste training voorafgaand aan FC Groningen-thuis, het vertrouwde en tegelijkertijd bijna onwerkelijke geluid van de overbekende Heerenveen-liedjes, het besef dat het al bijna een jaar geleden is dat we onze club voor het laatst hebben toezongen, het lichte kippenvel bij het spreekkoor ‘Johnny Jansen!’, omdat hij na Foppe en Gertjan de Heerenveenste trainer is die ik als supporter heb meegemaakt.

Bijna op hetzelfde moment de heerlijke filmpjes van plukjes juichend en zingend publiek in De Goffert, die dezelfde uitwerking hebben als de warme lentezon, en als voorbode van betere tijden de alweer bijna verdwenen voetbalroes nog een beetje verlengen.

De volgende wedstrijd die altijd te snel komt, en gegarandeerd tegenvalt, omdat wij nu eenmaal Heerenveen zijn, en nooit twee keer achter elkaar op heroïsche wijze met 4-3 van Feyenoord winnen, maar op de zondag daarna gewoon weer in een fletse wedstrijd met 1-1 gelijkspelen tegen FC Groningen.

En dat is maar goed ook, want dat maakt het op onverwachte momenten van net-wel in plaats van net-niet extra bijzonder en eervol om supporter te zijn van deze fantastische club.

Hielke Biemond