COLUMN | Net echt

Ja, ik stond er. Alweer. Ook dit jaar. Voor het zoveelste jaar achtereen stond ik op een druilerige vrijdag in de achterhoede van september als een blije kleuter in kortste rij bij de Mediamarkt. Voor mij stond eenzelfde bijna-veertiger schichtig om zich heen te kijken of hij vooral niet achterlijk kinderlijk overkwam op de niet onaantrekkelijke caissière. Achter mij een pokdalige tiener met in de ene hand zijn vriendinnetje en in de andere hand zijn spaarpot.

We kwamen allemaal om de nieuwe FIFA op te pikken. FIFA 20. De releasedatum stond al elf maanden roodomrand in mijn agenda. Een nieuwe FIFA betekent weer een volle maand genot. Die maand is precies genoeg om te denken dat de irritaties van de vorige editie weggewerkt zijn en dat er deze jaargang geen bugs zitten die controllers en meubilair doet sneuvelen van frustratie. IJdele hoop natuurlijk, al jaren.

Ik word al die jaren ook niet beter (eerder slechter) en dat komt het meest tot uiting in mijn tweede leven: Ultimate Team. Als een kruising tussen Gerry Hamstra en Gordon Gekko spendeer ik kansloos veel virtuele muntjes en nog meer echte tijd aan het handelen in digitale shirtjes en tweedimensionale spelers. Ik koop karrevrachten vol shirts van Manchester City en verpats die met driehonderd procent winst. Ik verleid tientallen zilveren Mitchell van Bergentjes en schuif die met de nodige winst door naar een nieuwe tijdelijke eigenaar. Net echt. En ondertussen bak ik er voetballend niks van.

In mijn missie voor een nieuwe rechtsback voor mijn ultieme elftal handel ik overal via de bijbehorende app op mijn telefoon: op de wc, tijdens het voeren van mijn jongste dochter en onder de rondvraag van een te lange vergadering op het werk. Mijn sociale leven leidt dramatisch onder mijn hebzucht en begint pathetische vormen aan te nemen. Binnen mijn gezin valt mij dat nog het minst op, maar dat komt omdat ik het er zo druk mee heb en zij het belang niet zien. Ook mijn vrienden mopperen daar wel eens over. En om dat te compenseren speel ik af en toe een vriendschappelijk potje tegen mijn vaste Fifa-vriend.

In die quasivriendschappelijke potjes ben ik Heerenveen en is hij FC Twente en dat is precies zo kinderachtig als het klinkt. We doen dat al veertien Fifajaargangen lang en meer dan de helft van die periode dolf ik onderspit. Joop Munsterman liet ook littekens na in mijn Playstationavondjes. En ook dit jaar wordt het zwaar. Heerenveen komt er in FIFA 20 met tweeëneenhalve ster en een gemiddelde rating van 67 magertjes van af. Sterker nog, volgens de makers van het spel zijn we de elfde club van Nederland. Gelijkwaardig aan ADO en VVV. Nog onder Groningen. En onder Twente...

Vanwege het weinig hoopgevende digitale heden en die traumatische historie moet ik dit jaar beter beslagen ten ijs komen dan ooit. En dus heb ik een grondige analyse gemaakt van de Friese gameselectie. En, verrassend genoeg: mijn visie en die van Johnny Jansen liggen niet zo ver uit elkaar. Natuurlijk spelen we beide 4-3-3, Heerenveenstyle. Oneindig veel drang naar voren en voetbal als vermaak zijn onze beider speerpunten. Ook mijn opstelling verschilt niet tot nauwelijks van die van mijn real-life collega. Er is slechts één klein verschilletje.

Bij mij staat Sherel Floranus er niet in. Ricardo Van Rhijn is beter dan Floranus, maar ik wil Floranus eigenlijk niet teleurstellen. Zelfs zijn digitale versie niet. Toch kies ik voor van Rhijn, met pijn in mijn hart. Omdat in een spel sentiment en echte vorm niet telt en omdat je op het scherm het verschil toch niet ziet. Spelers van Heerenveen lijken in FIFA vooral op elkaar, maar zeker niet op zichzelf.

Ik kijk reikhalzend uit naar de eerste ‘title-update’. Vanaf dan kunnen we ook spelen met laatkomers als Veerman, Halilovic en Van Hau. De eerste die ik in mijn hernieuwde basiself zal zetten is Joey Veerman. De profielfoto van zijn glorieuze Volendamse boybandkoppie kan bij mij altijd rekenen op een plek op het middenveld. Nu hopen dat de scouts van FIFA de kwaliteiten van Joey op dezelfde waarde schatten als wij inmiddels doen. En omdat ik vind dat we Halilovic niet voor drie lullige blessuretijdminuutjes gehuurd hebben, staat ook hij bij mij in de basis. Dat de makers van het spel hem de beste rating toebedeeld hebben, scheelt ook wel. Zo eerlijk moet ik zijn. Maar dat is allemaal toekomstmuziek. In voetbal telt alleen de waan van de dag.

Deze week speelden mijn FIFA-vriend en ik onze eerste ronde ‘Heerenveen – FC Twente’ van het seizoen. Na een onwennig begin was ik duidelijk de makkelijker voetballende partij, terwijl FC Twente iets meer balbezit had. Tot aan de zestien was het heel aardig, daarna stierf iedere aanval in een reddeloze schoonheid. Ik breide in steeds inspiratielozere rondjes langs de zestien van Twente. Ik werd wanhopig en ongeduldig. Ik poeierde met Dresevic vanaf eigen helft ballen de tweede ring in.

Ik slingerde iedere bal lang richting het voorhoofd van Odgaard, maar die verloor al zijn kopduels. Ondertussen gaf ik verdedigend niets weg, vertrapte Kongolo de middenveldertjes van Twente in de middencirkel, stopte mijn keeper een onvoorstelbaar makkelijk gegeven penalty en stevenden we af op een bloedeloze nul-nul.

Dat bleef het ook en dat was te wijten aan de hoge mate van incompetentie van ondergetekende en een schrijnend gebrek aan scorend vermogen van mijn spelers. Het was echt en net echt. Het wordt allemaal ook steeds echter. En hoe echter het spel wordt, hoe slechter ik ben. Maar ik ben Heerenveen niet. Daar zit nog volop rek in. Zolang we maar boven Twente eindigen. Zolang ik maar boven Twente eindig. Volgende week ronde twee.

Redmer Wijnsma