Natafelen met Redmer | Een absurde matigheid van duizelingwekkend niveau
Na een gelijkspel en een nederlaag werd het tijd voor een overwinning. Niet alleen statistisch gezien, maar ook omdat die uitslagen tegen Ajax waren en dat was eigenlijk best bemoedigend. Maar Ajax liet eerder die middag al zien dat het niet zo heel bijzonder was wat wij tegen ze hadden gepresteerd. En Heerenveen deed zijn best om ons te laten zien dat we heus niet al te hoge verwachtingen hoefden te hebben.
De absurde matigheid was in de eerste helft tegen AZ soms al van duizelingwekkend niveau, maar hoe langer de wedstrijd duurde hoe meer ik het gevoel kreeg totaal in de zeik te worden genomen. We slaagden er, op de eerste tien minuten van de tweede helft na misschien, niet in om fatsoenlijk aan te vallen. En als je op zo’n kolderieke manier zulke doelpunten weggeeft, ga je weinig wedstrijden winnen.
We verloren totaal terecht, overigens. Dat had met onze cadeautjes niet veel te maken. Als we die doelpunten niet aan AZ hadden gegeven, had AZ er zelf nog wel eentje gemaakt. Nee, de nederlaag an sich was het probleem niet. Het grote probleem is dat we steeds verder in de schaduw van onze eigen hoop belanden. Zelfs de grootste optimist moet nu toch toegeven te neigen naar een lichte depressie.
We verliezen van ons eigen verwachtingspatroon en verliezen onszelf in daaruit voortkomend cynisme en pessimisme. Dat is logisch, maar gevaarlijk. In voetbal schijnt altijd een lichtje aan het eind van de tunnel. Altijd.
Hieronder tien lichtpuntjes na tien donkere stukjes tunnel.
Tien keer mis:
1. Niet beginnen met Zeneli was logisch, aangezien we die voor een flinke bom duiten in Frankrijk gedropt hebben. Maar waarom beginnen we dan in plaats van met hem niet met Mihajlovic? Ik snap het niet.
2. Het kon na de denderende klassieker van half drie eigenlijk alleen maar tegenvallen bij ons. En dat deed het ook.
3. Ik had mijn telraam niet mee, maar volgens mij hebben we welgeteld (of eigenlijk dus juist niet welgeteld) één afvallende bal gepakt in de eerste helft. Maar het kunnen er ook nul geweest zijn.
4. Medelijden, dat voelde ik. Geen woede, teleurstelling of ergernis. Het was een berustende vorm van medelijden dat ik voelde voor Sherel Floranus na die eigen goal.
5. Wij zijn momenteel ook werkelijk de enige club die tijdens een thuiswedstrijd een nieuwe algemeen directeur op de kop kan tikken. Nou ja, zoiets dan. Het lijkt voorlopig meer op een staatsgreep waar ze zelfs in Venezuela hun afkeer over uitspreken.
6. Wat was dat nou weer met die corner? Godallemachtig... Iedere woord erover is er één te veel.
7. Dit team kan vast wel wat, maar ze kunnen niet zelf voetballen. Het is niet voor niets dat we bijna nul punten in eigen huis halen. We hebben het idee dat we thuis móéten voetballen. Slaat nergens op, overboord kieperen dat idee. Vanaf nu gaan we ook thuis lekker reactievoetbal spelen. Fuck de opbouw, leve de lelijke berekendheid.
8. We hebben een hele tijd uitgekeken naar hun samenspel, maar volgens mij is het duo Schaars/Rienstra niet echt complementair.
9. Waar is onze solide reservecaptain die altijd opviel in degelijke onopvallendheid? Daniel Høegh was een beige Volvo, maar gaat nu wel eens over het veld als een maandagochtendrenaultje.
10. Toch nog even over die corner.... Hahahahahahaha!
Tien keer raak:
1. We speelden eindelijk weer eens niet tegen Ajax. Dat maakt het qua variatie in ieder geval leuker.
2. Zelf had ik verwacht dat Van Amersfoort zijn plekje weer af moest staan wanneer de schorsing van een paar erop zou zitten, maar hij mocht blijven staan. En hij speelde prima, vooral in de eerste helft.
3. Die ene verdedigende actie van Van Bergen typeerde zijn wedstrijd en werkethos.
4. Ik had het best koud. Toen ik naar de vernieuwde horecaprijzen keek, waande ik mij op een exclusief terras in Monte Carlo. Dat werkte verwarmend.
5. Het achteloze voorzetwippertje van Seuntjens op een volledig vrijstaande Floranus was prachtig, maar laatstgenoemde hielp de honderd procent kans jammerlijk om zeep.
6. Gelukkig verliezen we van een tegenstander waar we van ‘mogen’ verliezen. Een soort ingecalculeerde schade. Dat puntje tegen Ajax was al bonus. Dit kon bijna uit.
7. Het is best lastig om tien leuke punten uit deze wedstrijd te halen. Dus met een beetje smokkelwerk maak ik van deze gewoon ook eentje. Dan zit ik al op zeven.
8. Er schijnen allerlei ontwikkelingen op transfergebied te zijn. Laten we hopen dat het wat wordt met Cerny, Skovgaard of een of andere verrassing uit de hoge hoed van onze Gerry.
9. Volgende week geen thuiswedstrijd voelt in deze vorm als een welverdiende vakantie. Dan kunnen we lekker weer thuis op de bank kijken naar ons clubje dat naar hartelust countert tegen een tegenstander die net als wij ook iedere wedstrijd makkelijke tegengoals krijgt. Dat belooft wat.
10. Het voelt misschien wel eens anders, maar dit is echt niet het eind van de wereld. Het is maar voetbal. Morgenochtend, wanneer we de kinderen naar school brengen, in de trein stappen naar ons eerste college of we om half één een lunchrondje gaan lopen over een saai bedrijventerrein met drie collega’s zijn heel andere dingen weer belangrijk. Dan telt zondag niet meer.
Redmer Wijnsma