COLUMN | Sierzweet en de blits

Het komt in de buurt van een trauma. Jarenlang heb ik als puber mijn zuurverdiende en hartstochtelijk gepaarde geld uitgegeven aan voetbalshirts. Miljoenen folders heb ik bezorgd (of zorgvuldig weggemoffeld) voor het thuisshirt van AS Roma.

De verjaardagsguldens van mijn veertiende en vijftiende levensjaar ging op aan een iconisch shirt van Barcelona. En nadat ik het ouderlijk huis verliet om te gaan studeren, gaf mijn moeder al mijn shirtjes weg aan een of andere buurjongen. Een trauma.

Ik weet niet meer precies hoeveel het er waren. Een stuk of vijftien, denk ik. Al die shirtjes hingen om beurten op drie haakjes aan mijn slaapkamermuur en allen hadden ze een verhaal. Soms groot, soms klein, maar allen een verhaal. En het waren allemaal shirts die ik schitterend vond om hun eenvoud, logo, historie of textuur.

De Kappa-streep op het shirt van Barça, het oranje touwtje in het shirt van Roma, het ingeprinte torenlogo in het shirt van Everton of de eerste dri-FIT versie van onherkenbaar derde tenue van Glasgow Rangers. Ik vond ze allemaal even prachtig.

Behalve die ene. Het uitshirt van Oldham Athletic uit het seizoen 1996-1997. Twee saaie kleuren blauw en groen, geen enkele verfraaiende opsmuk en, zoals veel shirts uit die tijd, veel te wijd voor mijn ranke puberlijf. En toch was het mijn absolute favoriet. Omdat iedereen er naar staarde. Omdat iedereen er naar vroeg. Niemands kende het shirt, bijna niemand kende de club. Ik maakte er overal net zo de blits mee als met het allereerste Heerenveenshirt dat ik ooit door heel Frankrijk droeg op vakanties.

Dat was een door the one and only Tom Sier gedragen shirt en het was mijn grote trots. De onvolprezen rode Batavusletters maakten het mooi, kledingsponsor ABM maakte het prachtig en de afgebladderde ‘5’ achterop maakte het af. Ik voelde me een ster in het shirt van één van mijn helden en verspreidde op mijn manier op grootse wijze het pompeblêdenevangelie op campings, bij tolpoortjes en in boulangeries. Ik was Heerenveen. Juist in dat shirt.

De laatste keer dat ik het droeg was op zeventien mei tweeduizendnegen. Alleen voor de heiligste momenten gebruik je de grootste relikwieën. In de Kuip stond ik huilend van geluk te dansen in het heroische zweet van Tom Sier, waarvan ik zeker weet dat het er nog in zit. Ook na veertig keer wassen. Het was mijn eerste en tot op de dag van vandaag mijn favoriete voetbalshirt van sc Heerenveen. 

Bovenin mijn kledingkast ligt namelijk een stapel Heerenveenshirts dat elke verhuizing overleeft. Het nooit gedragen shirt van Max Houttuin van de uitwedstrijd tegen Varteks Varazdin ligt er. Daar bovenop het shirt dat Abdelkarim Kissi het publiek in gooide na een gelijkspelletje tegen Vitória Setúbal in de UEFA Cup. Onderop die stapel ligt een FILA-shirt dat ik simpelweg niet mooi vind en ook nooit gedragen heb. Dat is ook mijn laatste zelfgekochte voetbalshirt. Ooit. Tot nu.

Deze week kwamen de eerste beelden van de nieuwe shirts van Heerenveen en ik was op slag verliefd. Jarenlang verschool ik me achter het excuus dat ik als volwassen man niet in een Heerenveenshirt moest vertonen in mijn vrije tijd. Dat voetbalshirts voor kinderen, pubers en alleenstaande mannen met een bierbuik en tattoos. Maar nu heb ik geen poot meer om op te staan. Ik ben verliefd. Op een shirt. Voor het eerst in jaren.

Aankomende zaterdag gaan wij op vakantie en ik stuur er op aan dat we langs de Feandei rijden, zodat ik voor mijzelf en mijn zoon nog zo’n shirt op de kop kan tikken. En als ik dat er niet doorheen gedrukt krijg, laat ik ‘m wel bezorgen op onze Franse camping. Mijn grootste vakantiedoelstelling is nu om, na het opfietsen van de Mont Ventoux, wederom een dikke blits te maken met een schitterend Heerenveenshirt in Frankrijk. 

Ik vraag mijn moeder alsnog om een schadevergoeding na haar moedwillige poging tot emotionele letselschade en doelbewuste kapitaalvernietiging. Dat levert me ongetwijfeld genoeg geld op om het nieuwe shirt van Heerenveen te kopen. Waar en hoe dan ook. Een voor mij en een voor mijn zoon. Nu alleen nog bedenken welke naam ik er achterop wil hebben. Ik bedoel natuurlijk: vóórop. Uiteraard.

Redmer Wijnsma