Kaib: "Wist dat het niet goed met hem ging, maar dit wist ik niet..."

Op zijn arm heeft hij de initialen LH laten tattoeëren. "Lucas Hartzell, zo is zijn naam. Van kleins af aan was hij mijn beste vriend. We woonden dicht bij elkaar in Nyköping, speelden in hetzelfde voetbalteam, logeerden bij elkaar, haalden samen kattenkwaad uit en waren vaker mét dan zónder elkaar."

"Lucas kon ook goed voetballen. Hij was spits. Trefzeker. Ik was in die tijd linksbuiten. We voelden elkaar uitstekend aan. Ik verhuisde naar een internaat in Boräs, de stad waar Elfsborg vandaan komt. Dat is bijna drie uur rijden van Nyköping. We waren aangewezen op contact via Messenger. Omdat ik me wilde settelen in mijn nieuwe omgeving sprak ik Lucas niet meer dagelijks. Ik wist dat het niet goed met hem ging, maar absoluut niet dat hij erover nadacht om zijn leven te beëindigen. Dat wist niemand."

"Lucas kende veel pech", vervolgt Kaib. "Door een liesblessure kon hij een jaar niet voetballen. Arts na arts, fysiotherapeut na fysiotherapeut werd bezocht. Maar niemand kon aangeven waar de oorzaak van zijn klachten lag. Laat staan wanneer hij weer kon voetballen. Met pillen moest hij de pijn bestrijden. Toen hij bij zijn vriendin overnachtte, kreeg hij een epilepsieaanval."

"Niet alleen hijzelf schrok enorm. Na die aanval hoorde hij dat hij daardoor voor zijn twintigste absoluut geen alcohol mocht drinken of rijlessen mocht nemen. Dat deed hem pijn. Hij kreeg nog meer pijnstillers voorgeschreven. Dat heeft iets met zijn gedachten gedaan. Er gebeurde te veel te snel, vermoed ik. Op een dag is hij naar de spoorlijn in Nyköping gelopen. Hij heeft gewacht tot de intercity tussen Malmö en Stockholm passeerde, is gaan rennen, en heeft zich daarna voor de trein gegooid."