COLUMN | Ús Heit

Ik zou eigenlijk niet weten waarom, maar ik moest laatst weer eens denken aan Marco Pappa. De Guatemalteek (prachtig woord) die vijf jaar geleden als grote verlosser werd binnengehaald door de toenmalige technisch directeur Johan Hansma en zijn protserige baas Robert Veenstra. Het liep allemaal net even anders.

De blauw-wit geverfde fiets die hem door een aantal leden van Nieuw Noord werd aangeboden was misschien wel kenmerkend voor Pappa's tijd in Friesland. Het was allemaal goedbedoeld maar uiteindelijk niet veel meer dan wat gehaast broddelwerk. (Ik vraag me trouwens ook nog steeds af waarom een van de heren een zonnebril moest dragen bij de overdracht.)

Eigenlijk had Batavus die (nogmaals goedbedoelde) geste trouwens direct moeten adopteren, maar dat deden ze pas toen er een Galactico werd gepresenteerd. Inmiddels heeft de hele selectie een Batavus, waarmee er dagelijks van het stadion naar SKW kon worden gefietst. U kunt raden hoevaak ze zijn gebruikt. Maar goed, ik dwaal nu wel erg af.

Dit stuk gaat over Marco Pappa. De 'verlosser' die plots gehaald werd toen we al lang en breed door Molde FK waren uitgeschakeld in de Europa League. De komst van Pappa was in die zin eigenlijk een wiedergutmachungsschnitzel voor de fans, want het plan was eigenlijk dat hij pas in januari zou komen. Niet dat het veel had uitgemaakt, maar het was misschien wel verstandiger geweest.

Dan had hij zich in Amerika wat beter kunnen voorbereiden op Nederland. Nu moest het allemaal snel, snel en dat bleek niet een van Pappa's kwaliteiten te zijn. In Chicago kon hij de luie vedette uithangen op tien en met afstandsschoten gevaar stichten. In Heerenveen speelde hij voor zijn gevoel als linksbuiten twee jaar lang iedere maandagavond tegen Jong NAC.

Twee jaar na zijn komst werd zijn contract zoals dat zo mooi heet 'in overleg ontbonden.' Het betekende een aardige strop, want als Zuid-Amerikaan verdiende hij een topsalaris. Grofweg acht ton gedeeld door elf Eredivisieduels: 72.000 euro per wedstrijd (!). Hoewel Pappa bij Seattle Sounders wel weer uitgroeide tot een clublieveling, kwam hij de laatste jaren vooral vanwege trieste omstandigheden in het nieuws.

Zo werd hij in juli 2015 opgepakt vanwege 'DUI' (driving under influence) en 'speeding', wat in Amerika breed is uitgemeten in de media. Enkele maanden later werd hij een paar dagen voor kerst door zijn inmiddels ex-vriendin en voormalig Miss Washington neergestoken. Hij herstelde ervan maar keerde niet veel later toch terug naar Guatemala, naar zijn vrienden en naaste familie.

Daar sloeg het noodlot echter opnieuw toe: Pappa's moeder overleed terwijl hij met zijn club Municipal een competitiewedstrijd speelde. Het was notabene een tegenstander die hem tijdens (!) het duel ervan op de hoogte bracht. Het duurde niet lang voordat hij gewisseld werd. Het zit Ús Heit eigenlijk al jaren niet meer mee, op een kleine periode bij Seattle Sounders na.

Je zou met zo'n verhaal bijna denken dat Pappa al aan het einde van zijn carrière zit maar hij is nog maar 29 jaar. Als je zijn foto op Transfermarkt bekijkt zou je daar ook zomaar tien jaar bij op kunnen tellen. De pieken en dalen van het leven hebben hem duidelijk getekend. Nu voetbalt hij dus weer in Guatemala, waar hij alleen al op techniek de hele competitie de baas is.

Het liep allemaal net even anders. Net zoals bij degenen die hem vijf jaar geleden naar Friesland haalden.

Marcel Koppers

Meer columns van Marcel:

 -  Achttien jaar en zes maanden (mei 2017)
 -  Ere wie ere toekomt (april 2017)
 -  Dertien buitenlanders en een Fries (maart 2017)
 -  É-sports (maart 2017)
 -  De Henk-factor (februari 2017)

Foto: SC Heerenveen