COLUMN | Soms stel ik mij voor wat er gebeurt als we degraderen

Het zal de tijd van het jaar zijn, maar onbewust probeer ik mij soms voor te stellen wat er gebeurt als sc Heerenveen degradeert.

In het negatieve scenario, dat zich in mijn hoofd altijd het eerst aandient, valt onze club na de laatste speeldag in totale verwarring en chaos uiteen. Het wegvallen van de televisiegelden maakt de financiële problemen zo onoverkomelijk groot, dat het stichtingsbestuur een snelle verkoop van de aandelen aan de eerste de beste buitenlandse bieder onvermijdelijk acht.

Die vage nieuwe eigenaar probeert de club nog verder leeg te zuigen, in plaats van terug omhoog te stuwen. Veel supporters keren zich af van het onherkenbaar geworden Heerenveen. Voor angstaanjagend lege tribunes spelen we onopgemerkt door de rest van de voetbalwereld nietige wedstrijdjes tegen Jong AZ en Jong FC Utrecht.

In het positieve scenario eindigt ons laatste seizoen in de Eredivisie met volle tribunes en een eensgezindheid die we lang niet meer hebben meegemaakt. Op de Noordtribune hangt bij de laatste thuiswedstrijd een tot in detail nagemaakte versie van het befaamde oude spandoek ‘Als we gaan, dan gaan we met z’n allen’. Supporters en ook ondernemers scharen zich na de degradatie massaal weer achter de club, waardoor het wegvallen van de televisie-inkomsten niet de genadeklap is. Een gedeeltelijke verkoop van de aandelen aan gefortuneerde supporters en ondernemers met een Heerenveen-hart doet de rest.

In de Eerste Divisie keren we gedwongen terug naar de basis. We vragen ons af hoe deze club ooit zo onvoorstelbaar succesvol heeft kunnen zijn, en gebruiken die filosofie, die kennis, die trots, die gedrevenheid en deels diezelfde mensen ook om met elkaar de basis te leggen voor een snelle terugkeer naar de Eredivisie. Het Abe Lenstra Stadion puilt uit tijdens de finale van de nacompetitie, het uitzinnige publiek zweept de spelers op en dan…. Eindigt het in mijn hoofd vaak zoals het De Graafschap en NAC dit seizoen is vergaan: met het holle besef dat het wéér niet is gelukt.

Liever die ondraaglijke spanning, sprak afzwaaiend directeur Martin Mos van De Graafschap zelfverzekerd aan de vooravond van de play-offs, dan jarenlang als een soort PEC Zwolle in het niemandsland van de Eredivisie ronddobberen. ‘Verdriet kan ook mooi zijn, hè.’

Ik ben benieuwd of hij er nu nog steeds zo over denkt – en met hem het kantoorpersoneel op De Vijverberg.

Zijn vergelijking met PEC Zwolle trof mij, omdat wij de laatste jaren ook zo’n grijze muis zijn geworden. Onze seizoenen gaan steeds meer onopgemerkt voorbij, zonder al te veel trots en spanning. Het gevoel niet veel te missen als je er niet bent, is slecht voor de binding met de club. Zeker met een generatie supporters op de tribune die eraan gewend raakte dat het elk seizoen beter ging, tot Europees voetbal zelfs vanzelfsprekend werd.

Hoe anders is de huidige realiteit. Voor het derde seizoen op rij zijn we in het rechterrijtje geëindigd. De schamele twaalfde plaats is een evenaring van onze slechtste eindklassering ooit op het hoogste niveau.

Om die vicieuze cirkel tijdig te doorbreken, moeten we in de eerste plaats koesteren wat we hebben: al 28 seizoenen onafgebroken Eredivisievoetbal in één van de kleinste plaatsen waar in Nederland profvoetbal wordt gespeeld.

Hoelang dat nog duurt, daar zijn we zelf bij. We moeten ons niet hoofdschuddend verwonderen over het feit dat andere clubs, waar het spel vaak ook niet overhoudt, al veel meer seizoenkaarten hebben verkocht dan wij. In plaats daarvan moeten we ons afvragen wat wij, hoe groot of klein ook, kunnen doen om Heerenveen weer op het juiste spoor te krijgen.

Dat begint allemaal bij betrokkenheid, trots en het besef wat deze club voor ons betekent – zoals dat elk seizoen schitterend tot uiting komt bij de deelnemers aan de nacompetitie.

Wees als supporter vooral kritisch over wat er op het veld gebeurt, en in de bestuurskamer, maar blijf sc Heerenveen tegelijkertijd onvoorwaardelijk trouw.

Dat hebben we harder nodig dan ooit in de Eredivisie.

Hielke Biemond