COLUMN | Het is klaar

Ik zou nog heel veel columns kunnen schrijven. Stukjes over vroeger, over nu en over hoe het gaat worden. Over dromen, verwachtingen, herinneringen, overwinningen, verliespartijen en teleurstellingen. Vol blijdschap, hoop en enthousiasme of juist meelijwekkend met veel verdriet en verval.

Ik zou kunnen schrijven over hoe ik eind jaren zeventig tijdens de pauze van een wedstrijd door het hek het Heerenveen-stadion binnenglipte. Hoe ik me door een woud van benen van boze mannen, ze zijn in mijn herinnering eeuwig aan het klagen en mopperen, naar voren werkte om een glimp van de eerste divisie-helden op te vangen.

Ik kan vertellen over Tiemen Veenstra, die keeper was in de periode van Abe en tegen wie ik oom mocht zeggen. Omke Tiemen woonde samen met zijn vrouw in de Eeltje Halbesmastraat, vlak achter ons huis. Ik ging er regelmatig een kopje thee drinken, maar had eigenlijk geen idee van zijn voetbalverleden. Na zijn overlijden had ik spijt dat ik hem niet meer heb bevraagd over zijn voetbalherinneringen en vooral over Abe.

Ik kan ook weer eens dat verhaal over mijn arrestatie in Utrecht ophangen, en misschien nog wat aandikken. Hoe de miscommunicatie met een Heerenveensteward uit de hand liep en ik door de ME tegen de grond werd gewerkt, in een busje werd afgevoerd en een hele avond in de cel zat en een boete van 350 gulden moest betalen. Hoe lief ik het vond dat Heit furieus was op de club en meteen de voorzitter wilde bellen (Mem was vooral bang dat ik een strafblad had).

Ik kan ook verslag doen over mijn tranen tijdens de gewonnen bekerfinale in de Kuip. Hoe ik na de penalty van Sibon vijf minuten heb zitten grienen. Dat alles die middag op zijn plek viel: voetbal, spanning, vriendschap, clubliefde. Ik zou schrijven hoe heerlijk het is dat zo’n moment voor een Heerenveenfan zeldzaam is en er dus eentje om te koesteren. Hoe heerlijk het is om supporter van een club te zijn waarbij het seizoen niet mislukt is als de titel niet wordt gehaald.

Ik zou nog eens herinneringen op kunnen halen aan de buitenlandse tripjes, naar Portugal, naar Wolfsburg en vooral de memorabele overtocht naar Newcastle. Over de zeezieke mensen aan boord, over de geweldige sfeer in het stadion. En dan vertellen dat ik stiekem het meest heb genoten van die lullige uitwedstrijd tegen Lierse SK, in een vervallen stadion met een begoniaveld.

Ik zou ook de loftrompet kunnen zwaaien over de combinatie van voetbal en internet. En de fantastische mensen opnoemen die ik via Heerenveenfora heb leren kennen en met wie ik naar vele wedstrijden ben gereden. Ik kan vertellen dat ik er een paar goede vrienden aan heb overgehouden en dat ik getuige was bij het huwelijk van Olaf met zijn Portugese vrouw en met Heerenveensjaal om een speech hield bij zijn bruiloft in Braga.

Of ik vertel over Corjan die vijftien jaar geleden via het forum vroeg of hij een keertje mee mocht rijden en met wie ik sindsdien als een soort jut en jul door het hele land rijd om wedstrijden te bezoeken. We hebben alle stadions van de Eredivisieclubs al een keer bezocht en net zoveel McDrives daar in de buurt.

Ik kan ook gewoon de selectie en de opstelling analyseren en die nieuwe kale trainer van adviezen voorzien. Over 4-4-3 en 5-6-7-8 en opkomende en achteruitrennende backs en vallende spitsen en eens een keertje zonder verdedigers, dat houdt zo op. Ik zou een pleidooi kunnen houden voor de fruitmand-opstelling, gewoon alles lekker door elkaar laten rennen. Ik zou adviseren Kik Pierie meteen in de basis te zetten, gewoon omdat ik van gekkigheid houd.

Ik zou nog eens de spreekkoren aan de orde kunnen stellen. En een pleidooi houden voor het aanmoedigen van je club, in plaats van het zingen over die club dertig kilometer verderop waar je voor bent als je niet springt. En oproepen tot het stoppen met gezang over homo’s. Zeker na Orlando moeten we daarmee rigoureus kappen, met het wekken van de suggestie dat dit woord iets negatiefs zou kunnen betekenen.

Ik kan ook weer eens een totaal verkeerd begrepen stukje over Riemer van der Velde gaan schrijven. Waarin ik hem prijs voor zijn jarenlange inzet maar hem vraag een beetje op afstand te gaan staan. En dan met pek en veren worden weggehoond omdat ik het blijkbaar waagde kritisch te zijn over een clubicoon.

Ik kan nog een keer mopperen over dat lamlendige kunstgras, ik kan de bestuurlijke chaos aan de orde stellen, de kwaliteit van koffie, bier en frikadellen in het stadion recenseren. Ik kan schrijven over al die spelers die aan me voorbij trokken: van Denneboom en Lurling, Popov en Samardzic, Huntelaar, Van Nistelrooij en Alves. Of over Joey en Mitchell, of dat we er misschien een Japanner bij krijgen (goed voor de merchandise) of een speler die Fred Friday heet. Of dromen over het debuut van Kik Pierie bij het eerste, en dan dromend beschrijven.

Ik zou nog wel even door kunnen gaan. Maar ik doe het niet. Het is klaar. Ik heb de afgelopen vijftien jaar een paar honderd stukjes over de mooiste club van ons land geschreven. Het is tijd voor anderen met meer inspiratie en ontluikend talent (er is zelfs al een nieuwe columnist die Jaap heet).

Ik ben jullie zeer erkentelijk voor het lezen van mijn schrijfsels en de vele reacties. Het ga jullie goed.

Oh ja, één ding nog: Forza Heerenveen.

Jaap Friso