COLUMN | Denzel Dumfries is alles wat Sam Larsson niet was

'Zelfvertrouwen en geestdrift terug bij Heerenveen' en 'Sentiment plots honderdtachtig graden gedraaid in het Abe Lenstrastadion' kopte de Leeuwarder Courant afgelopen maandag in het sportkatern. De normaal altijd kritische journalisten Anne Roel van der Meer en Sander de Vries waren lyrisch over wat SC Heerenveen liet zien afgelopen zondagmiddag tegen PSV en terecht.

Tegen PSV zagen we een SC Heerenveen die we lang niet hebben gezien. Hier stond een team dat ook daadwerkelijk uitstraalde dat het een team was. Er was strijd, passie en spelplezier te zien. Dat het sentiment honderdtachtig graden is gedraaid in het Abe Lenstrastadion zoals Sander de Vries het verwoordde ten opzichte van vorig seizoen is de grootste winst tot nu toe.

Nog geen half jaar terug, was de verdediging een ergenis, waren spelers vooral met hun eigen bv bezig en straalde een aantal spelers uit dat ze zichzelf eigenlijk veel te goed vonden voor SC Heerenveen. De echte wil om te winnen, laksheid en misplaatste nonchalance gaven veel irritaties op de tribunes. De kloof tussen publiek en spelers was nog nooit zo groot in mijn ogen dan afgelopen seizoen. Ondanks de klasse die hij bij vlagen liet zien was Sam Larsson hier het grote toonbeeld van. 

Wat mij opvalt is dat dit seizoen er wel weer spelers staan die het maximale uit zichzelf willen halen. Hier staat een team dat uitstraalt dat ze graag voor SC Heerenveen willen spelen en willen winnen. De spelers die mij het meest opvallen zijn Morten Thorsby en Denzel Dumfries. Elke wedstrijd heb ik weer medelijden met hun directe tegenstanders als je ziet hoeveel kilometers deze twee mannetjesputters maken. Ik zou een dwangbuis aanvragen voor degene die mij vorig seizoen zou zeggen dat Thorsby zes keer een bal zou hooghouden in het zestien meter gebied tegen PSV en in vier wedstrijden vier keer zou scoren. 

Maar de grootste aanwinst is niet een sierlijke middenvelder of een technische spits maar dat is de nieuwe rechtsback Denzel Dumfries. Met Dumfries is door Gerry Hamstra een brok power, mentaliteit en karakter aangetrokken wat het elftal node miste. Dumfries vormt een geweldige tandem aan de rechterkant met Martin Ødegaard en heeft hierdoor ook al vijf assists gegeven van de acht gescoorde goals tot nu toe.

Deze Rotterdammer doet me denken aan Jerry de Jong, die eind jaren tachtig als rechtsback ook de hele rechterflank bestreek. Met Dumfries is er een echte krijger binnengehaald. Het is wekelijks genieten wat voor passie, strijd en winnaarsmentaleit deze jongen aan het elftal toevoegt. Wat genoot ik van hem in de uitwedstrijd tegen ADO Den Haag, hoe hij met zijn vuist op zijn borstkas sloeg in de slotfase om zijn teamgenoten scherp te houden.

Ook zondag was het weer genieten hoe Dumfries keer op keer over zijn directe tegenstander Lozano heen ging. De kleine Mexicaan werd er helemaal krankjorum van wat leidde tot een onhandige lompe overtreding waardoor PSV met tien man verder moest.  

Als dit team met deze instelling zo kan blijven spelen, dan gaan we een mooi seizoen beleven. Wanneer we met deze passie en strijdlust verliezen is het balen maar kan je er mee leven. De instelling van Dumfries en Thorsby doen primadonna Sam Larsson in ieder geval snel vergeten. Alleen dat, is al een verademing voor menig Feanfan.

Frank Beenen

Meer columns van Frank:

 -  Wat zou Gertjan gedaan hebben (juli 2017)
 -  De BV's Larsson, St. Juste en Mulder (april 2017)
 -  Heimwee naar 'De Luchtmacht' (maart 2017)
 -  Gunfactor in pyjama (februari 2017)
 -  Van Oosterbeek naar La Manga (december 2016)