COLUMN | De tranen van Pierre

'Wat is voetbal toch een afschuwelijke sport' tweette Jaap Friso na afloop van de bloedeloze 0-0 tegen NAC. En of 'ie gelijk had. Een doelpuntloos gelijkspel tegen NAC is erger dan pakweg een 1-4 thuisnederlaag tegen Ajax. Om niet te lang in misère te blijven hangen, denk ik graag terug aan wedstrijden waarin het voetbal wél om te genieten was. Zoals op 29 april 2007.

Op die dag was ik toeschouwer bij een van de mooiste wedstrijden die in het huidige Abe Lenstra Stadion is gespeeld. Het duel tegen Feyenoord had alles wat een wedstrijd nodig heeft om uit te groeien tot een legendarische. Dat begon 's ochtends vroeg al - 6.30 uur ging de wekker - al met het voorbereiden van een sfeeractie voor twee legendes.

Want wat er die warme lentedag ook zou gebeuren, de wedstrijd zou in het teken staan van het afscheid van twee voetballegendes: Petter Hansson en Paul Bosvelt. Met name Petter Hansson was voor de Friese fans een ware held. Een blok graniet garant die de grens van het toelaatbare opzocht, maar daar nooit overheen zou gaan. De feiten spreken voor zich: slechts 13 gele kaarten in 167 Eredivisieduels (!). 

Gelukkig speelde Hansson het grootste gedeelte van zijn loopbaan voor onze club. Paul Bosvelt was op zijn manier ook een levende legende, maar het meeste nog voor de bezoekende fans uit Rotterdam. Met Bosvelt als aanvoerder won Feyenoord in 2002 de UEFA Cup. Om die reden werkten de bezoekende fans ook mee aan de stadionvullende sfeeractie voorafgaand aan de wedstrijd.

(Meer foto's van dit duel staan op www.feanfans.nl)

Wat betreft de wedstrijd was de opdracht simpel: Heerenveen moest winnen om Feyenoord om de vijfde plek van de Rotterdammers over te nemen. Geen salonremise, maar een prachtig duel waarbij slechts één team kon winnen. Als een soort van bekerfinale werd deze zondag ook direct gestreden om een prijs: Europees voetbal.

Over de wedstrijd wil ik eigenlijk niet te veel uitwijden, de beelden hieronder wijzen voor zich. Zoals ik over een maand niets meer herinner van die 0-0 tegen NAC, zo weet ik nog alles van die zondagmiddag. Petter Hansson die Henk Timmer groggy tikt, de vrije trap van Alves die Timmer waarschijnlijk dubbel zag, het schot van Royston Drenthe op de lat en de 1-1 van Danny Buijs. Een terechte, want Heerenveen was die middag zeker niet beter dan Feyenoord.

Die middag maakte echter één man het verschil: Afonso Alves Martins Junior. Qua karakter stond hij mijlenver weg van de gemiddelde Fries en qua voetballend vermogen nog veel meer. Neem alleen al de manier waarop hij die veel te diepe bal van Ugur Yildirim wist te controleren, vervolgens Ron Vlaar uitkapte en de ingevallen keeper Sherif Ekramy kansloos liet. Zou het dan toch écht lukken om Feyenoord te verslaan?

Waarschijnlijk leek het daar wel op, want het volgende moment dat ik me herinner zijn de plotselinge tranen bij Feyenoord-held Pierre van Hooijdonk... Speelde er meer waarvan wij als supporter geen weet hadden? Of was het werkelijk het ongeloof en sportieve machteloosheid dat hem zo diep raakte? Een ongekende uiting van clubliefde.

Waarschijnlijk hoorde hij Alves' vrije trap - toch eigenlijk zijn specialiteit - vervolgens alleen maar voorbij suizen. Het was het slotstuk van de wedstrijd en wrang genoeg voor Van Hooijdonk zijn laatste duel in dienst van Feyenoord.

Eén quote van commentator van dienst - ik hoop dat commentatorcriticus Jaap Friso het met me eens is - vatte het prachtig samen: "Kan verdriet en vreugde dichter bij elkaar liggen op een voetbalveld?" Voetbal kan inderdaad een afschuwelijke sport zijn.

Marcel Koppers