COLUMN | Boegbeeld op links

Er was afleiding genoeg, zondagmiddag in het Abe Lenstra stadion: een jongetje stond aandoenlijk met een wapperende rijzende zon te zwaaien, de wachttijd voor een goed doorbakken patatje was lang, een centrale verdediger scoorde op één schoen en we wonnen met twee vingers in de neus. Al begint dat laatste alweer de normaalste zaak van de wereld te worden.

Er was voldoende afleiding om me van mijn voorgenomen kijkplan af te houden, maar tot de zesenvijftigste minuut lukte het niets of niemand om mij mijn aandacht te laten verleggen. Zelfs de wonderschone trap in de bovenhoek met het chocoladebeen van de door mij ooit verguisde rechtsback imponeerde mij niet voldoende om mijn blik van de beste man van het veld te houden.

Tot de zesenvijftigste minuut had ik mij ademloos blindgestaard op de soevereiniteit van Lucas Bijker. De linksback in vorm van de ploeg in vorm speelde zijn zoveelste goede wedstrijd op rij en dat verdiende meer van mijn aandacht dan hij daarvoor had gekregen. Dus ik begon als een waar amateuranalyticus te turven. Ik was snel klaar.

Één mislukte voorzet, één verkeerde inspeelpass en een overmoedige Zidanepirouette met per ongeluk gelukkige afloop. Tot meer onvolkomenheden in het spel van Bijker kwam ik niet. Als je bedenkt dat bovenstaande mankementen allemaal aanvallend van aard zijn, zegt dat nog het meest over de verdedigende bijdrage van Bijker. Nagenoeg foutloos.

Zelfs toen Yuki Kobayashi hem onbedoeld één op één zette met een aanvaller van Heracles hield Bijker zich figuurlijk staande, want met een sliding van chirurgische precisie ontfutselde hij de bal en stoomde tweeëneenhalve seconde later alweer op langs de linkerkrijtlijn. Bijker etaleerde zondagmiddag vaardigheden waar Daley Sinkgraven twee uur eerder en hondervierennegentig kilometer verderop een moord voor zou hebben begaan.

Een paar maanden geleden, in één van mijn eerdere columns, heb ik beweerd dat het verlengen van het contract van Stefano Marzo het sportieve faillisement van de club was. Sorry, ik had het fout en geef dat ruiterlijk toe. Marzo speelt uitstekend. Maar zelfs het zalige zondagsschot van Stefano Marzo maakte hem nog niet de beste back van de middag. Dat was Bijker, makkelijk. Een oude bekende in een nieuw jasje als moderne back.

Over Bijker had ik nooit echt een mening. Wel over zijn spel, niet over hem persoonlijk. Ik vind het, in tegenstelling tot verontrustend veel andere Heerenveensupporters, volstrekt oninteressant dat Bijker zijn geld ooit heeft verdiend in Leeuwarden, bij Cambuur. En zelfs het beginnende pornosnorretje waar Ron Jeremy jaloers op zou zijn accepteer ik volledig, al was het maar omdat het nog steeds beter oogt dan de kapsels op de rechterflank van Feyenoord.

Nee, laten we Lucas Bijker vooral beoordelen op zijn spel. Vorig seizoen, in zijn eerste jaar in Heerenveen, was dat niet altijd voldoende. Niet de zes die hij iedere wedstrijd zelf wil halen. Maar te vaak werd Bijker gebombardeerd tot boegbeeld van de misère, terwijl hij uiteindelijk slechts een even groot onderdeel van de totale malaise was als alle andere betrokkenen.

Hoe anders is alles dit seizoen. Als we dan toch boegbeelden creëren, laten we Bijker dan benoemen tot ‘Boegbeeld van de Wederopstanding en Ommekeer’. Heerenveen dartelt fris en fruitig over de Nederlandse velden en Lucas Bijker verdedigt vol vertrouwen, valt furieus aan en voetbalt mee als een heus paradepaardje. Voor iedereen die nog misplaatste twijfels heeft vanwege het Cambuurverleden van Lucas Bijker: hij is nu één van ons. Meer dan zo maar één. Meer dan ooit. Gelukkig maar.

Ik heb afgelopen zondag tot de zesenvijftigste minuut genoten van onze linksback en toen volgde het moment waarop drama en glorie moeiteloos in elkaar overliepen. De wissel. Één van onze beste spelers moest het veld verlaten, maar kreeg daarmee onbedoeld zijn publiekswissel. Ik ben gaan staan en gaf hem zijn verdiende ovatie. Laten we hem dat allemaal gunnen.

Redmer Wijnsma

Meer columns van Redmer:

 -  Veldwachter Henk (september 2016)
 -  Zing tot Zuid! (augustus 2016)
 -  Kik and don't rush (juli 2016)
 -  Libelle Zomervoetbal (juni 2016)
 -  Grijzemuizenissen (mei 2016)